Maar liefst 500 mensen kwamen opdagen op de nieuwjaarsreceptie van PVDA Limburg op 1 februari in Hasselt. “De PVDA dat zijn wij allemaal tezamen. Wij gaan de samenleving weer op haar voeten zetten", zei federaal lijsttrekker Ayse Yigit daar. "Er groeit een politieke tegenkracht die niet al haar principes opgeeft voor ministerpostjes. Een kracht die een sociale, groene en democratische omwenteling viseert. Een ander systeem, waar mens en natuur centraal staan, niet de winst", besloot Vlaamse lijsttrekker Kim De Witte zijn toespraak. Hun volledige toespraken lees je hier.
Goeienavond dames en heren,
Ik wens jullie allemaal een fantastisch 2019. Een jaar van verontwaardiging en van hoop, van vriendschap en van solidariteit. Eerst en vooral uit de grond van mijn hart een dikke merci en een warm applaus voor alle vrijwilligers die hier vanavond aan de slag zijn. Terwijl wij feesten zorgen zij voor kinderanimatie, voor bonnetjes en bier, voor cava en een hele stroom van hapjes. Dank u wel!
Een tweede dank, vrienden, ook echt uit de grond van mijn hart, gaat uit naar de jongeren. De jongeren hebben iedereen van hun stoel geblazen. Gisteren vulden zij voor de vierde week op rij de straten met de meest creatieve slogans en borden: “Het klimaat verandert, waarom wij niet?”, “Het ijs is bijna op, ons geduld ook!”, “Liever nu buizen dan naar Mars verhuizen”, “Change the system, not the climate”. Met méér dan 30.000 waren ze gisteren, in Brussel, Antwerpen, Leuven, Luik en Charleroi. Met méér dan 30.000 waren ze vorige week in Brussel.
“Goed dat jullie voor het klimaat opkomen”, riepen de vier klimaatministers op een rij, “maar kan dat niet op zondag”. Jawel, antwoordden de jongeren. En afgelopen zondag stonden ze met 75.000 op straat. Niet alleen jongeren, hele gezinnen, grootouders, mama’s en papa’s en heel veel jongeren.
“Dank u voor de steun”, zei minister Schauvliege. “We werken verder!” Neen, antwoordden de jongeren en de duizenden activisten op straat: “Je moet je niet gesteund voelen. Wij zijn het compleet oneens met jouw beleid. Wij willen veel hogere klimaatambities, die jullie hebben weggestemd vorige maand op de klimaattop in Polen. Jullie zijn de spijbelaars, niet wij!
We hebben vier ministers van klimaat, maar de CO2-uitstoot is hoger dan ooit tevoren.We hebben vier ministers van mobiliteit, en die staan alle vier in de file. We hebben binnenkort misschien een blauwgroene regering. Groen, die met de liberalen van Open Vld wil besturen: een “blauwgroene motor” noemt mevrouw Almaci het.
Het betekent dat wij ons blauw gaan betalen aan groene taksen! Rekeningrijden, koolstoftaksen, accijnzen op brandstof: allemaal maatregelen die knippen in de koopkracht, maar de files op onze wegen NIET doen afnemen en de CO2-uitstoot NIET doen dalen.
Wij hebben een plan, beste vrienden. Een klimaatplan dat de CO2-uitstoot met 60 procent kan terugbrengen tegen 2030. Dat is ambitie. Dat is respect voor moeder aarde.
Op de vierde klimaatbetoging van de scholieren gisteren in Brussel was er een meisje dat een bord vasthield: “Wie is de baas, het geld of de democratie?” Ik denk dat iedereen hier het antwoord wel weet. Het grote geld is de baas. En het grote geld gaat over lijken om nog meer winst te maken. En niet alleen over lijken, ook over dieren, planten en moeder aarde. Daartegen zeggen wij STOP.
Stop met de vernietiging van mens en natuur.
Stop aan de opwarming van de aarde.
Wij gaan werk maken van een klimaatrevolutie.
En die revolutie zal sociaal zijn!
Vrienden, de jongeren zijn niet alleen. De laatste weken werden de straten van Hasselt en Genk elke zaterdagmiddag gekleurd door Gele Hesjes. Gele Hesjes die vechten voor koopkracht en eerlijke belastingen. Vorige week stond er een artikel in het Belang: België loopt elk jaar 30,4 miljard euro aan belastingen mis door ontduiking van multinationals en grote bedrijven. 30,4 miljard euro per jaar. Dat is bijna evenveel als we aan de pensioenen geven. Maar die zouden onbetaalbaar zijn!
Vorige week was er ook de bijeenkomst van ’s werelds rijksten in Davos, het sjieke skioord hoog in de bergen, waar jaarlijks 300 staatshoofden en regeringsleiders samen met 2.500 bankiers en topindustriëlen de wereldproblemen bespreken. De groeiende ongelijkheid bijvoorbeeld. Het thema staat voor de tiende keer op de agenda. En telkens worden nieuwe beloftes gelanceerd. Maar jaar op jaar groeit de ongelijkheid.
De 26 rijkste individuen bezitten nu al evenveel als de helft van de mensheid. Twee jaar geleden waren dat er nog 62. Het jaar voordien nog 80. En vijf jaar geleden nog 388 individuen. Maar vandaag dus 26. De miljardairs werden vorig jaar tezamen twee miljard euro rijker per dag. De belastingen die deze allerrijksten betalen zijn de afgelopen vijftien jaar met één derde gedaald. Hoe meer rijkdom, hoe minder belastingen. De wereld op zijn kop.
Dat is geen ongelijkheid, beste vrienden. Dat is een oligarchie die heerst. Dat is geen probleem van cijfers. Dat is een probleem van democratie. En dat kunnen wij niet aanvaarden. Wij willen eerlijke belastingen.
Wij willen dat de multinational meer betaalt dan de poetsvrouw. Wij willen een miljonairstaks in plaats 21% BTW op elektriciteit!
Ook de Gele Hesjes zijn niet alleen, beste vrienden. De werknemers in de grote bedrijven zijn niet te spreken over de blokkering van de lonen door de werkgevers. Honderd miljard euro winst maakten de bedrijven het afgelopen jaar in ons land. “Nog nooit waren de winsten zo hoog”, titelt De Tijd. De dividenden voor aandeelhouders en de toplonen voor bedrijfsleiders stegen met meer dan 20 procent. Maar de lonen mogen maximum stijgen met 0,8 procent! Waar zit verdorie de logica?
Steeds meer mensen die wérken zakken onder de armoedegrens. Vrouwen in de schoonmaak, hulppostbodes, interimarbeiders die werken voor een loontje dat geen enkele minister zich zelfs maar kan voorstellen. Zo kan het niet verder. De maat is vol!
Wij willen de minimumlonen verhogen naar veertien euro per uur. Vechten voor veertien.
En wij willen dat de werknemers en hun vakbonden opnieuw vrij over loonsverhogingen kunnen onderhandelen. De liberalen spreken met hoge woorden over “dé vrijheid”, maar als het gaat over loonsonderhandelingen dan zou er plots geen vrijheid meer mogen zijn? Dat is de hypocrisie voorbij!
Daarom steunen wij ten volle de algemene staking op 13 februari. Die staking gaat niet alleen over de lonen maar ook over onze pensioenen. Vorig jaar op deze receptie heb ik beloofd dat wij het pensioenpunten zouden tegen houden. Het systeem dat iedereen systematisch langer zou doen werken voor minder pensioen. Welnu, beste vrienden, dat nefaste voorstel is van tafel geveegd. Wij hebben dat frontaal aangevallen. Samen met de vakbonden, de armoedeorganisaties, de ouderenverenigingen. En we gaan verder vechten voor een eerlijk pensioen. Minstens 1.500 euro per maand, zonder te moeten werken tot 67 jaar.
Het pensioen is het recht op wat rust en vrijheid zonder financiële zorgen na een leven van intense arbeid. Dat moet een recht blijven voor iedereen, geen privilege voor ministers en parlementairen!
Kameraden, ook de vakbonden zijn niet alleen. Er is een politieke kracht. Een kracht die groeit. Een kracht die niet al haar principes opgeeft voor ministerpostjes of schepenambten. Een kracht die een sociale, groene en democratische omwenteling viseert, geen repartities in de marge. Een ander systeem, waar de mens en de natuur centraal staan, niet de winst.
Die kracht dat zijn wij hier allemaal tezamen. In de zomer, een dikke zes maanden geleden, heb ik hier in deze zaal een tweede belofte gedaan: dat wij de PVDA zouden opbouwen. En dat deden we, in heel het land. We gingen van 50 gemeenteraadsleden naar 170, in alle grote steden en gemeenten.
Bij de vorige verkiezingen in 2014 hadden we ongeveer 400 leden. Vandaag zijn dat er 1.200.
Bij de vorige verkiezingen haalden we twee verkozenen in het federaal parlement. In mei sturen wij tien Raouls naar de Kamer en veroveren we ook een zitje in het Vlaams parlement!
Vrienden, dat gaat alleen maar lukken met jullie hulp. Er zijn vier dingen die jullie vandaag al kunnen doen:
Samen sterk! Ik dank u!
Beste vrienden,
Ik ben zeer vereerd om hier te mogen staan voor jullie. Omdat niet iedereen mij kent, wil ik me eerst kort voorstellen. Daarna wil ik iets zeggen over twee speerpunten die Kim nog niet heeft aangeraakt en die wij met de PVDA ook keihard willen waarmaken.
Ik heb de PVDA echt goed leren kennen vijf jaar geleden, bij de vorige verkiezingen. Kim en Gaby zijn hun programma komen voorstellen in Houthalen-Helchteren. Politiek was toen eerder een ver-van-mijn-bed-show. “Veel bla bla, maar weinig boem boem” zo dacht ik toen. “Zij zijn niet bezig met wat er leeft onder de mensen.”
Maar bij de PVDA vond ik een heel andere benadering: werken van onderuit, dokters van Geneeskunde voor het Volk, basisgroepen, bevragingen, petities tegen de Turteltaks, voor eerlijke pensioenen, voor 6% BTW op energie en tal van kleinere en grotere acties om de concrete problemen van mensen op te lossen. De PVDA zegt niet “wij lossen dit even voor jou op”. Zij zeggen wel “wij gaan samen aan de slag”. En ze bereiken zo ook regelmatig heel concrete overwinningen, zoals de afschaffing van de Turteltaks of de verdere uitbouw van de gratis eerstelijns gezondheidszorg.
Ik was eerst actief in Marianne, de vrouwenbeweging van de PVDA, en in de basisgroep van Houthalen-Helchteren. Op het provinciaal congres in 2016 ben ik verkozen in de Provinciale Raad. Vandaag leid ik de afdeling West-Limburg en werd ik zopas verkozen als lijsttrekker voor de Kamer. Ik ben heel blij én fier met dat vertrouwen en ga er alles aan doen om dat waar te maken!
Vrienden,
Er zijn twee thema’s die mij heel nauw aan het hart liggen en die ik echt mee op de kaart wil zetten in de komende kiesstrijd: de vrouwen en de solidariteit.
Zuhal Demir en Gwendolyn Rutten hebben de mond vol over “dé vrijheid”. De vrijheid van ondernemen, de vrijheid van onderwijs, de vrijheid van dit, de vrijheid van dat. Maar er is geen vrijheid zonder gelijkheid! En de gelijkheid gaat keihard achteruit. Niet alleen tussen rijk en arm, ook tussen man en vrouw.
Er bestaat een structurele ongelijkheid in onze samenleving en die groeit. Eén op twee vrouwen in ons land heeft een pensioen onder de armoedegrens. Door de maatregelen van de regering neemt dat aantal toe, niet af. De loonkloof op de arbeidsmarkt neemt toe: meer dan 160.000 mensen werken onvrijwillig deeltijds en dat cijfer is vrouwelijk. Flexijobs, interimarbeid, deeltijdse jobs schieten als paddenstoelen uit de grond. Vrouwen worden het meeste gedwongen in die banen. Een hele kwetsbare groep zijn alleenstaande moeders, zoals ikzelf.
Niet alleen sociaal en economisch, ook cultureel is de gelijkheid nog lang niet bereikt. Het geweld tegen vrouwen is een dagelijkse realiteit. De regering neemt veel te weinig maatregelen. Het racisme op de arbeidsmarkt treft vrouwen het ergst. Vrienden, ik engageer mij om die thema’s op de kaart te zetten en mee te vechten voor oplossingen.
Naast de gelijkheid is er ook de solidariteit. De solidariteit met de volkeren uit het Zuiden. Neen, wij kunnen niet heel de wereld opvangen in Europa. Er is niemand die dat verwacht. Maar wij kunnen wel stoppen met de verwoestende oorlogen in het Midden-Oosten, de structurele genocide op de Palestijnen, de kromme handelsverhoudingen die de boeren uit het Zuiden de nek omwringen, de snelle klimaatopwarming waar Kim zonet over sprak, die vandaag al in het Zuiden heel veel slachtoffers maakt.
In plaats van de Universele Rechten van de Mens in vraag te stellen, in plaats van iedereen op te zetten tegen elkaar, hebben we nood aan solidariteit.
Solidariteit met de volkeren uit het Zuiden die zich verzetten tegen de misdadige oorlogen om olie.
Solidariteit met de boeren die roepen om eerlijke prijzen voor hun grondstoffen.
Solidariteit met de Palestijnen die snakken naar een stukje grond om vreedzaam op te leven, die niet meer vragen dan de naleving van de regels van het Internationaal recht.
Vrienden, wij zijn de Partij van de Arbeid. Niet Kim, niet Gaby, niet ik. Wij allemaal samen. En wij gaan de samenleving weer op haar voeten zetten.
Een samenleving waar waarden als menselijkheid, solidariteit en rechtvaardigheid iets betekenen.
Wij gaan alle parlement in ons land op stelten zetten. Niet met één maar tien Raoul Hedebouws in de Kamer én met Kim De Witte in het Vlaams parlement!
Vrienden, we gaan dat niet alleen doen. Zoals Kim al zei: we hebben jullie steun keihard nodig. Dus, schrijf je in voor de “PVDA On tour” in jouw buurt en hang morgen één van onze veertien mooie raamaffiches aan je raam!
Dank u wel!